انتشارات تیسا

دردِ سال بود، تو یادی از آخرین بازمانده‌های زیر آوار مانده‌ام نکردی.
احساس خفگی می‌کنم،
شعرم کبود شده است،
دست در گلویم می‌بری و آخرین جرعه از شعرم را
زنده به گور می‌کنی
در دلواپسیِ خماری‌های گاه و بی‌گاهمان
شعر شکسته‌ام دست صلیب می‌کند برایت!
دست به گریبانش می‌شوم
دستِ گرم ردِ تو را می‌ماند
دشنه‌ی صبح به شریانم می‌زند
ژرفِ شعرم از سرای اوباش می‌گوید
و مرا در زمره‌ی کژدم‌های نیلوفری فریب می‌دهد
که نذر شاید و باید می‌کنم
مبادا که شعرم طغیان کند، دلم را.
می‌گویند شعرم مار خورده است و افعی شده است
و تو
خوش‌نوازیِ شعرم را دیگر نمی‌کنی.
احساس خفگی می‌کنم
شعرم کبود شده است
دست در گلویم می‌بری و آخرین جرعه از شعرم را
زنده به گور می‌کنی.
مرا از شعرم جدا بخوابانید!

برچسب ها :