انتشارات تیسا

دردِ سال بود، تو یادی از آخرین بازمانده‌های زیر آوار مانده‌ام نکردی. احساس خفگی می‌کنم، شعرم کبود شده است، دست در گلویم می‌بری و آخرین جرعه از شعرم را زنده به گور می‌کنی در دلواپسیِ خماری‌های گاه و بی‌گاهمان شعر شکسته‌ام دست صلیب می‌کند برایت! دست به گریبانش می‌شوم دستِ گرم ردِ تو را می‌ماند دشنه‌ی صبح به شریانم می‌زند ژرفِ شعرم از سرای اوباش می‌گوید و مرا در زمره‌ی کژدم‌های نیلوفری فری ...

محمود: ما بومرنگ همیم. هم و پرت می‌کنیم. یه جوری که برگردیم سر خونه اول. مثل بازی محبوب سگ‌ها. مثل ساکسیفون زدن. ساغر‌: سگ‌ها رو می‌فهمم ولی به ساکسیفون چه ربطی داره؟ محمود: تا حالا زدی؟ ساغر: نه مگه تو زدی؟ محمود: آره خوبشم زدم. وقتی می‌خوای یه ملودی کامل بزنی باید نفست و به فشرده‌ترین شکل ممکن و با قدرت بدی بیرون. ساغر: ربطش به بومرنگ چیه؟ محمود: ربطش عطش بعدشه. وقتی اونقدر وحشیانه باز دم ...

آنت مجله مانده روی صندلی تراموا را برنداشت.از همان جایی که نشسته بود قدری سرش را کج کرد و ستون پشت‌جلد را خواند.از تعجب حشکید.او که نامش آنت نیست،اینجا که تراموایی درکار نیست، و این که می‌خواند هم مجله نیست که جا مانده باشد یا نباشد.پس از کجا می‌دانی که قصه توست؟ فراموش کرده ای،اما در زندگی پیشین چیزی نوشته‌ای؛ به یادش نخواهی آورد، گرچه شهامت خواندنش را خواهش یافت،یادت نیست،اما در زندگی پسین خاطر ...

پس از سفرش به مصر بود که کوئلیو رمان کیمیاگرِ خود را نوشت. او کیمیاگری را روح جهان یا همان ناخودآگاه جمعی یونگ، که در آن شخص با تمام هستی پیوند می‌خورد، می‌پندارد. او در مصاحبه‌ای گفته است که خود را شخصیت شبانِ این رمان می‌داند و در جایی دیگر گفته: «در واقع من تمام شخصیت‌های کتاب‌هایم هستم، جز شخصیت کیمیاگر». او کتاب‌های خود را نه یک اثر داستانی، بلکه روایت‌های ادبی می‌داند که بر اساس تجارب شخصی‌ا ...

«ورونیکا تصمیم می‌گیرد بمیرد» داستان دختر جوانی است که در کمال زیبایی، جوانی و موقعیت تصمیم می‌گیرد دست به خودکشی بزند اما سر از تیمارستان درمی‌آورد و پزشکش به او می‌گوید که به دلیل مصرف بیش از اندازه داروهای خواب‌آور تنها چند روز دیگر زنده می‌ماند. ورونیکا که احساس می‌کند دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد، متوجه می‌شود که می‌تواند آزادانه دست به هر کاری بزند و در این دوران اجازه تجربه عشق و نفرت ...

آوریل نافرجام بدون شک‌زاده ناگزیر دنیایی‌ست که کاداره از آن و برای آن دست به قلم برده پیدا و ناپیدای آن را زیسته و خوف تهدید جان و تبعید نفرینی را به آغوش کشیده است و این همه جز برای رویایی به نام آزادی و آرمانی به نام رهایی از یوغ ظلم و خفقان نمی‌تواند باشد. برای نیل به این بایدهای انسانی لازم است آنچه به دام جمود و خود کامگی افتاده ذوب شود سیل شود دریا شود که در این راه خون‌های بی‌گناه ریخته شده ...

داستانی درباره تلاش و خستگی ناپذیری تا جایی که دیگر جانی برای ادامه دادن باقی نمی ماند تا بیکران آسمان دوستت دارم حکایت ساده ای است از مشاهدات شخصی و تجربه هایی که می توانند به سادگی برای هر کدام از ما اتفاق بیفتند داستان چنان گیرا و تاثیر گذار است که خواننده همراه با شخصیت های داستان حرکت می کند.

مریلین مونرو، هنرپیشه امریکایی پس از مرگ نا به هنگامش در پنجم آگوست سال ۱۹۶۲ بدل به یک شمایل گشت و امروزه کمتر کسی است که او را نشناسد، هر چند بعد از گذشت این همه سال همچنان ابهامات فراوانی در مورد زندگی او وجود دارد و همین ابهامات منجر به نگارش بیش از پانصد جلد کتاب ریز و درشت در مورد این بازیگر شده است.

لزومی نداره پبرسین وقتی امکانش هست خودتون بدونین اینا همش از تنبلیه و همه حرف من تو یادداشت دیشب هم همین بود رفقا. اما انگار بعضیا ناراحت شدن، من فقط گفتم کسایی که الان دارن یادداشت منو میخونن تنبل ان ، چون اگه نبودن، عمر عزیز چشمای نازنینشون رو برای خوندن ۶۹۶ کلمه نوشته من درباره گمگشتگی هدر نمیدادن.

ترس ریشه های امید را در وجود آدمی می خشکاند و رویاهای روشن شب را پیش ازآمدن فردا به تاریکی می سپارد. هنگامی که مردمک های بی قرارت در چشم های معصومت سرگردان اند و به دوردست اتفاقات شوم درآینده ای نا معلوم می نگرند، درست درهمان هنگام جوانه های خوشبختی سراز خاک برنیاورده می میرند... چرا که تو آن ها را از شکفتن عادت داده ای... یادداشت های نیمه تمام «نسیم» به دست «سلیمی» رسیده است و او را برآشفته ...

نگاهی به وسایلم کرد و گفت :«نرو! این طوری که تو می ری خطرناکه». پس از درنگی برای اینکه راهکاری هم برای پیشنهادش پیش آورد با محبتی مثال زدنی ادامه داد:«همین جا پیش مابمون!» توضیح دادم که روادیدم از امروز آغاز می شود و باید بروم. نگفتم که هنوز نمی دانم آیا زمینی اجازه ورود می دهند یا نه! نگفتم که تجربه چندانی ندارم و هیچ گاه این قدر طولانی در سفر نبوده ام،نگفتم که پولی همراهم نیاوردم واگرراهی پیدا ...

طوفان می‌آید. موج‌ها بالا می‌آیند. از یک طرف به طرف دیگر پرتاب می‌شوم. جان از روی تخته کج می‌شود و در آب می‌افتد. دستش را از آب بیرون می‌آورد. فریاد می‌زند: «کمک! دارم غرق می‌شوم!». بلا فریاد می‌زند: «کوسه، آنجا کوسه هست!». داد می‌زنم: «کوسه! مراقب باش!». بلا فریاد می‌زند: «ما باید نجاتش بدهیم!». همسرم می‌گوید: «شما باید مراقب لیلی باشید!». جان فریاد می‌زند: «کمک!». بلا فریاد می‌زند: «زود باش! کوس ...