انتشارات تیسا

محیط زیست، ورشکستگی بزرگ سرمایه‌داری به‌خصوص در دوران پساکینزی و در فرم سازمان‌نیافتگی آن است. آن ورشکستگی بنیادی که به قول میلان کوندرا در «بار هستی» به دنبال خودْ ناکامی‌های دیگر را نیز می‌آورد. بحرانی که هایدگر از آن با نام «فراموشی هستی» یاد می‌کند که دامن‌گیر بشر امروز شده است. مسابقة فنّاورانه در بهره‌مندی هرچه بیشتر از منابع محیطی و طبیعی، باعث شده ارزش محیط زیست به یک مرتبه و مرحلة ابزاری فروکاسته شود. تقلیل‌گرایی معرفت‌شناسانه نخستین گام از رخداد این وضعیت است. گوته، شاعر و اندیشمند بزرگ آلمانی در اثر سترگ خود، فاوست، بر الگویی از این تحول ناشی از مدرنیته و مدرنیزاسیون به صورت شکوهمندی اشاره کرده است. فاوست، بدون تردید نماد خودبزرگ‌بینی انسان مدرن و سوبژکتیویته است.
این اثر وزین به جایگاه محیط زیست در تعارض‌ها و تقابل ارزش‌های مختلف و گروه‌های اجتماعی مختلف پرداخته است. محلی که افراد و جوامع موجود در آن با دشواری‌های زیادی روبه‌رو می‌شوند. این تفاوت و تعارض در سطوح مختلف رخ می‌دهد. (در سطح محلی مدیریت محیطی مکان‌های مهم، در سطح تصمیمات پروژه‌های اقتصادی و محیطی خاص، در سطح سیاست و در سطح قوانین و آیین‌نامه‌ها). این تضادها و اختلافات هم به شهروندان و هم به قانون‌گذاران مربوط می‌شوند، اما این تضادها چگونه باید حل شوند؟

برچسب ها :