انتشارات تیسا

زمستان بود. هوا بس ناجوانمردانه سرد بود. غروب، سرخی سرد خود را بر درودیوار کوچه‌های شهر می‌پاشید. رنگِ اندوه طرح هر لحظة در ره بود. تک‌چراغ کوچه رمقی نداشت، سر در تو داشت و با فروغی افسرده و کم‌رنگ، گمشده در ظلمتِ برف کجبار زمستانی. از سقفِ سرخ‌گونِ بی‌روزن آسمان جز غم نمی‌بارید. باد چونان آمری مأمور و ناپیدا، بس پریشان حکم‌ها می‌راند مجنون‌وار. نگه جز پیش پا را نمی‌توانست دید. نفس کز گ ...